الا که صاحـب عـزای تمام غـم هایی            دوبـاره فــاطـمــیـه آمـده؛ نـمـی آیـی؟

به ما نگـاه کن ای ساحل نجات بشـر            تو را طلب کند این دیـده های دریایی

کجا سـیاه، به تن کـرده ای غـریـبانـه            کجا به سـینه خود می زنی به تنهـایی

کجا شبیه عـلی سر به چاه غم بُردی            کجا شبیه علی روضه خوان زهرایی

برای گـریـه به غـم هـای مـادرت آقـا            گمان کنم که رأفت نشـسته؛ ایـنجایی

شنیده ایم که گفتید روضه خوان باشیم            به روی چشم؛ هرآنچه شما بفـرمایی

شنـیده ایم زمین خورده است مادرتان            درآن دمی که به درخورد ضربۀ پایی